آیا کودک تیز هوش شما خیلی سریع یک مطلب آموزشی را فرا می گیرد و در محافل آموزشی بین همسالان اش می درخشد،  اما در برخی شرایط ساده، به نسبت دوستانش، به شدت متکی به حمایت شماست؟ آیا با اینکه خیلی سریعتر از همسالان اش پیشرفت می کند، اغلب برای مدیریت احساسات و مقابله با موقعیت های اجتماعی خاص بدون حضور شما لنگ می ماند؟ برای یافتن پاسخی به برخی پرسش هایی از این دست با ما همراه باشید.

آیا شما هم فکر می کنید هرچی اتفاق بد تو دنیا هست، فقط برای شما می افتد؟ به زمین و زمان ناسزا می گویید و آنها را مقصر بدبختی های تان می دانید؟ اگر یکی بگوید که «تو تنها کسی نیستی که مشکل داری، با عصبانیت می گین: تنهام بزار؛ تو جای من نیستی، هر گز نمی تونی منو درک کنی! اما اگر بگه: واای عزیزم، تو چقدر زجر کشیدی؟ دلم برات آتیش میگیره! آخه چطور هنوز زنده ای؟ کمی حالتون بهتر میشه؟»...شاید وقت آن رسیده است که در این دلسوزی برای خود و احساس قربانی شدن تجدیدنظر کنید.

به این یقین رسیده اید که شریک عاطفی تان دوست تان ندارد، اما دست از سرتان هم برنمی دارد!؟ نه برای تان ارزش و احترامی قائل است و نه پاسخگوی مهر و وفاداری شما، با این حال به محض اینکه بو می برد شما به ستوه آمده اید و نمی توانید بمانید، به زور می خواهد نگه تان دارد؟ مانده اید چه کنید؟ بیایید کمی سر از کار ِ این رابطه گیچ کننده درآوریم.

درگذشته وقتی از کودکان می پرسیدیم وقتی بزرگ شدی می خواهی چه کاره شوی، بسیاری می گفتند: پزشک، معلم و ...؛ امروز وقتی از کودکان همین سوال را می پرسیم، بسیاری پاسخ می دهند: " اینفلوئنسر". اما چرا؟ اینفلوئنسرها زیبا، شیک و به روزند؛ به نظر خیلی ثروتمند می رسند و در مورد همه چیز اظهار فضل می کنند. این "ستارگان همه چیز تمام" منبع الهام کودکان شده اند: شهرت، درآمد، پرطرفدار بودن و تاثیر گذاشتن!! چی از این بهتر؟

گاهی وقتی پدربزرگ مادربزرگ ها را می بینیم که با صمیمیت کنار هم قدم می زنند، یاد این دعای خیر می افتیم که " الهی به پای هم پیر شین"؛ اما اگر همین زوج یه قدم جلوتر بروند و کمی عاشقانه رفتار کنند، یواشکی به هم می گوییم " نگاه کن! سر پیری و معرکه گیری! یکی نیست بگه شما دیگه پاتون لب گوره"! ...آیا این نگاه درست و منصفانه است؟ اصلاً آیا زندگی جنسی و عاشقانه زوجین در سالمندی به پایان می رسد؟ " ..."جور دیگر باید دید"!

اگر خودتان هم می دانید که دلتنگ کسی شده اید که اصلاً شما را یادش هم نیست، اگر می دانید که به جای رویارویی با واقعیت، همواره در آرزوی تحقق چیزی هستید که عملاً دیگر هرگز محقق نمی شود، اگر دارید رنج می برید، اما واقعا نمی دانید چه کنید، احتمالاً شما جایی در گذشته گیر افتاده اید و واکندن از آن برای تان دشوار است.

چگونه می شود در روزگاری که "پول" ظاهراً تعیین کننده همه چیز است و ارتباط مستقیمی با سطح رفاه دارد، و باور عموم بر این است که پول شادی و خوشبختی می آورد، به فرزندمان بگوییم که ارزش واقعی چیزها در پولی که بابت شان پرداخت شده نیست، همیشه گران ترین چیزها شادی نمی آورند و سرچشمه خوشبختی و شادی در درون آدم هاست؟ کار دشواری است! نه؟